De juiste koers

Als ik aanbel voel ik de zenuwen toenemen. Dit gebeurt me nog iedere keer. Wie zou ik treffen achter de voordeur? Wat kan ik voor hen betekenen? Op dit punt weet ik vaak niet meer dan de naam en de leeftijd van degene die is overleden.

Mark zijn vrouw opent de deur en verwelkomt me met een zucht: “Wat fijn dat jij er bent. Dus jij bent ook een zeeverkenner?” En terwijl ik nog over die vraag nadenk, want ik ben al een aantal jaar geen lid meer van de zeeverkenners, voel ik de zenuwen van me afglijden. Ik realiseer me dat ik juist bij deze familie echt mezelf in de aanbieding heb.

Ik kende Mark niet. Maar wel een aantal familieleden van hem uit mijn zeeverkennerstijd. Kort na zijn overlijden werd ik door één van hen gebeld of ik ze wilde helpen bij de invulling van zijn afscheid. Alhoewel ik geen moment twijfelde over het antwoord op die vraag vond ik het ook spannend.

Na de eerste ontmoeting aan de voordeur volgt een intensieve en bijzondere week. Een week waarin ik voel dat je als ritueelbegeleider niet alleen van waarde kunt zijn tijdens het afscheid, maar vooral ook in de tijd die daaraan voorafgaat. Deze familie heeft in korte tijd zoveel te verduren gekregen, dat het mijn voornaamste taak wordt ze rust en vertrouwen te bieden.

Meestal loop ik na het eerste gesprek naar buiten met genoeg informatie om het draaiboek te vullen en een levensverhaal te schrijven. Maar dit keer sta ik nog met lege handen. En dat is niet erg. Want het komt. Stap voor stap.

Als ik een week later tijdens het afscheid mijn laatste zin uitspreek, voel ik de brok in mijn keel. Waarschijnlijk was de snik te horen, maar dat is oké leer ik. Want ik ben mezelf en dit hoort ook bij mij.

En Mark... die reist voor altijd een beetje met me mee. Hij gaf mij de bevestiging dat ik de juiste koers aan het varen ben. Er schuilt tenslotte nog steeds een kleine zeeverkenner in mij.