Meneer Haas
Gisterenavond 20.00 uur. Cas ligt in zijn bed en begint heel hard te huilen. Ik loop naar zijn kamer. Meneer Haas ligt naast zijn bed.
Meneer Haas is vooralsnog de allerbeste vriend van mijn zoon Cas. Meneer Haas geeft hem veiligheid en geborgenheid. En gisterenavond was hij hem dus kwijt.
Op het moment dat ik Cas uit zijn bedje pak, besef ik, dat kinderen ons leren om te troosten en getroost te worden. Kinderen stoppen hun verdriet niet onder stoelen of banken. Wij als volwassenen daarentegen, hebben soms moeite om ons kwetsbaar op te stellen. We zijn bang dat we de ander tot last zijn.
Cas niet. Die laat mij luid en duidelijk weten dat hij mij nodig heeft. Dat is fijn en tegelijkertijd ook moeilijk. Ik wil hem met woorden uitleggen dat meneer Haas gewoon op de grond ligt. Maar hij begrijpt mijn woorden nog niet. Ik wil het liefst zijn verdriet overnemen. Maar in zijn korte leven heeft hij mij al geleerd, dat dat niet helpt. Hij begint nog harder te huilen wanneer ik hem heel dicht tegen me aan houd. Cas wil gewoon dat ik er ben. Ik streel hem zacht over zijn rug. En laat hem voelen dat het verdriet er mag zijn.
We zijn als volwassenen geneigd om verdriet recht te doen met woorden. Maar woorden zijn niet altijd nodig om te troosten of getroost te worden. Geef ruimte aan de emotie. En ben nabij.
Ik leg Cas terug in zijn bed. Stop hem in en leg Meneer Haas naast hem neer. Mijn zoon kijkt me heel tevreden aan en sluit zijn ogen.
Er komen ongetwijfeld momenten in zijn leven dat het verdriet groter of ontroostbaar is. Maar ook dan zal ik nabij zijn.